In steden over de hele wereld bestaan collectieven, die door het gezamenlijk inkopen van lokaal verbouwde agrarische producten een duurzaam alternatief bieden voor de supermarkt. Om meer te weten te komen over hoe een voedselcollectief functioneert in een metropool, breng ik tijdens een korte vakantie in Londen een bezoek aan Growing Communities in het stadsdeel Hackney – door Daphne Balvers, juli 2014
Na een busrit van ruim een uur – het metropersoneel heeft het werk neergelegd – arriveer ik in Springfield Park, waar zich een van de drie stadstuinen van Growing Communities bevindt. Tuinman Paul Bradbury is samen met twee vrijwilligers bezig de composthopen te verplaatsen. Hij heet mij van harte welkom, maar gaat direct weer door met scheppen. Dat geeft mij de gelegenheid om de tuin eens goed te bekijken en foto’s te maken. Op verhoogde bedden groeien allerlei soorten bladgroente: sla, andijvie, snijbiet, spinazie. En in de plastic polytunnel worden plantjes opgekweekt.
Vervallen kassen
Aan de achterzijde van de tuin staat een aantal vervallen kassen. Naast een klein gereedschapsschuurtje is een gezellig zitje gemaakt met een tafel, waar Paul en drie vrijwilligers na een tijdje aanschuiven voor de lunch en een gesprek.
Ik complimenteer Paul met de tuin en vraag hem hoe het zit met de leegstaande kassen. “Die zijn een paar jaar geleden afgekeurd wegens instortingsgevaar”, zegt Paul. “De stadsdeelraad was behulpzaam en zocht naar een oplossing. Er werden consultants ingehuurd. En nog meer consultants. Totdat het gehele beschikbare budget verbruikt was en de kassen hier nog steeds staan. Het is zó zonde dat wij dat stuk grond niet kunnen gebruiken.”
Ook sinaasappels en bananen
Growing Communities bedient circa 750 huishoudens door middel van een zogenaamd ‘organic box scheme’, vergelijkbaar met de Nederlandse groente- en fruittassen. De meest kwetsbare gewassen, zoals sla en tomaten, worden in de eigen stadstuinen verbouwd. Uit de regio rondom Londen komen fruit en diverse andere groenten. En de bulkgewassen, aardappelen, bieten en uien, komen van verder, tot wel 150 kilometer van Londen. Enigszins gegeneerd zegt Paul dat er ook sinaasappels en bananen in de dozen zitten. “Dat willen de mensen nu eenmaal.” Als ik hem vertel over ons ruime aanbod, alles geteeld binnen een straal van 25 kilometer van de stad, is hij vol bewondering. “That’s how it should be!”
Sociale projecten
Dan komt er een orthodoxe jood de tuin ingefietst. “Hebben jullie ook rode chilipepers?” “Nee”, antwoordt Paul vriendelijk, “maar zondag houden wij een plantenruilbeurs. Misschien kun je daar een plantje vinden.” Paul doet zijn best om de hele buurt bij de tuin te betrekken. Dat is dan ook een van de doelstellingen van Growing Communities. Met de kleine winst die het ‘box scheme’ en de wekelijkse boerenmarkt opleveren, worden sociale projecten in de buurt gefinancierd.
Mondiale beweging
De rust van de tuin, de gastvrijheid, de boeiende gesprekken en het uitwisselen van ervaringen en ideeën met Paul en de buurtbewoners maakten dit bezoek aan Springfield Park het hoogtepunt van mijn reis naar Londen. Ik vind het enorm inspirerend om te merken dat ik, door lid te zijn van een voedselcollectief in mijn eigen stad, deel uitmaak van een mondiale beweging. Wil je meer weten over Growing Communities? Kijk dan op www.growingcommunities.org